مزمزۀ عشق ما: هیـــــــــــراد

پسرک ناز مامان... خیلی وقته می خوام اینو بنویسم... عزیزای دلمون خیلی زحمت کشیدن و برای دنیا اومدن شما هدایایی به ما دادن... من از همشون ممنونم... ارزش مادی هدیه نیست که مهمه، بلکه همین که اسم کادو میاد و تقدیم میشه یعنی اون فرد برای من، شما، بابایی ارزش قائل بوده و ما رو مدیون محبت خودش میکنه... من هم همیشه عاشق هدیه دادنم مامانی، و البته گرفتنش   توی کتابای روانشناسی همیشه می خوندم که هدیه بمب محبته و واقعا هم همینه... درای دوستی رو باز و بازتر می کنه هدیه...    شما هم همیشه یادت باشه توی هر شرایطی هدیه دادن به کسانی که دوست داری رو فراموش نکنی عزیزم... ولو با یه چیز اندک... و وقتی بزرگ شدی برای همه مهربون...

دردونۀ من... الان یه دنیا خستگی روی شونه هامه... شدیدا گردن درد دارم و وقتایی که شمارو بغل می گیرم بیشترم میشه... یه عالمه خوابم میاد... چشمام خیلی خستست... بهار همیشه حال منو به هم ریخته، یعنی یه رخوت ناراحت کننده بهم میده... چند روزم هست که حال و روز درست و حسابی ندارم... ضعف شدید، چشمام سیاهی میره و کلا تنم هی مورمور میشه... خاله ندا گفت که به خاطر کم خونیمه... همیشه طفلی نگران کم خونی من بوده، هی هم توصیه کرده قرص آهنمو بخورم منم که هی یادم میره... دیروز مجبورم کرد بخورم (البته تلفنی! رفته بودن با مامان قشنگ اینا شمال) و به اجبار خاله و بابا مهدی یه عالمه هم پسته خوردم... یادم میاد وقتی شما توی شکم من بودی از هُل این که ضرری متوجه ش...

سیزده بدر امسال تنها سالی بود که ما بیرون نرفتیم، همیشه توی خونه بابایی هم اگه به کوه و دشت و دمن نمی رفتیم، تئاتری، سینمایی، سفره خانه ای و شامی در رستورانی داشتیم... امسال گفتم که صبح بریم بام تهران... مثل پارسال... بابایی گفت با هیراد؟ گفتم آره می پوشونیمش خب... ولی خب نرفتیم... کلا کسل شدم دیگه... شبش هم با خاله ندا اینا و مامان قشنگ و بابا یدی قرار بود بریم سفره خانه شبستان که خب یه چیزایی پیش اومد و نشد و نرفتیم... در عوضش دوازده بدر داشتیم! شما رو بردیم پارک لاله ولی از اونجایی که نسبت به باد نگاه خصمانه داری و فکر کردی که باد دشمنته و یه چیزیه که داره بهت حمله میکنه همش گریه کردی... ما هم سریع اون اوایل چرخیدیم و تندی سوار ...

عزیزدلم... با تاخیر می ذارم... چون دو روز با تاخیر، روز نهم فروردین، خونۀ مامان قشنگ کیکتو درست کردم... سه ماهه شدی عشق من، ولی انگار به اندازۀ هزار سال بهت وابسته شدم... خدا حفظت کنه ماه من... اینم سومین کیکی که برات پختم...     ...

مبارک است بهاری که در آن، قدمهای تو بر چشمهایمان است...     چقدر خوب بود با تو بودن... برای من که تا لحظۀ آخر هر سال، به هزار و یک اتفاق افتاده و نیفتاده های توی دلم مونده فکر میکردم امسال رنگ دیگه ای داشت... وقتی که تو خواب بودی و بابایی میگفت گناه داری که بیدارت کنم و من مصرّانه میخواستم لباس زنبوریتو تنت کنم و توی کامیونت که کلی گشته بودم و پیدا نکرده بودم و روز عید بابایی با خریدنش سورپرایزم کرد بشونمت... کنار سفره هفت سینی که با عروسکا و اسباب بازیات چیده بودم...     با شهد شیرینی مثل تو خیلی مزه داشت لحظۀ سال تحویل دعا کردن... مثل همیشه از خدا فقط سلامتی و سلامتی خواستن...  خدا ...

برای اولین بار بردمت حمام... یه فوبیا شده بود... اینکه بتونم از پسش بربیام یا نه! همش می ترسیدم از دستم لیز بخوری... البته توی خونۀ خودمون به خاطر کوچیکی حموممون نمی تونم اینکارو بکنم، ولی توی خونۀ مامان قشنگ موفق شدم... مامان قشنگ اولش ترسید... توی چشماش خوندم که یه طوری مردده که اجازه بده من شما رو حموم کنم... ولی بابا یدی بهش گفت بالاخره چی؟ و من با توکل به خدا و تسبیح حضرت فاطمه که خوندم شما رو بردم حموم... بابا مهدی هم اومد داخل و کنارم بود... شکر خدا اصلا گریه نکردی... حتی وقتی سرتو شستم هم باز آروم بودی... خیلی خوشحال شدم که از پس این کار هم براومدم... الهی شکر... بعدش لباس زنبوریتو پوشیدی و کلاهی که خودم بافتم رو گذاشتم سرت ...

چه روزایی بود... چه شبی! عصر دوشنبه بود حس کردم شما کمی داغی... البته از صبحش حس میکردم ولی هی خنک میشدی... گفتم نکنه بیقراریهات مال همین باشه... درجه رو گذاشتم دیدم هی داره میره بالاتر! 37/8 ایستاد... داشتم سکته میکردم که چرا الکی تب کردی... به بابایی زنگ زدم گفت توی راهم الان میام... به مامان قشنگ زنگ زدم گفت استامینوفن بده... قبلش به خاله ندا زنگ زدم گفت زیر 38/1 برای بچه های این سن تب نیست، شاید مایعات بدنش کم شده... بهش حسابی شیر بده... اما آخه شما شیر هم درست نمی خوردی که! هی پس می زدی با گریه... استامینوفن دادم... روی پیشونیت دستمال خیس گذاشتم... بابایی اومد... کمی خوابیدی... ما به کارامون رسیدیم و آماده شدیم بریم خونۀ مامان قشنگ...

یه روزایی هست که مامان حال نداره... ببخش مامانو پسرم... ببخش اگه اون موقعها تو گریه میکنی و منم میشینم گریه میکنم... ببخش گل ناز مامان... وقتی سرما خورده باشی و دندون دردم داشته باشی و دلتم پر درد، خب خیلی سخته... الهی وقتی بزرگ شدی هیچ کدوم اینارو نداشته باشی... ایشالا اصلا ندونی درد دل چیه... فقط بخندی و شاد باشی... مامانم، دیروز برای اولین بار برات درددل کردم... وقتی گریه کردی و منم خیلی حالم بد بود و مامان قشنگم رفته بود و بابایی هم توی راه بود، بغلت کردم و سرتو گذاشتم روی شونه هام و برات حرف زدم... حرف زدم و گریه کردم... حرف زدم و گریه کردم و راه رفتم! تو جیک هم نزدی... شاید یه ربع، شاید بیشتر بود... بعد کم کم دیدم خوابت رفت... وق...

هر چی جلوتر میره، من سعی میکنم بیشتر به عقب نگاه کنم... به اینکه قبلا چطوری بودی و حالا چطوری هستی... عشق و نفس و عمر و زندگی من... خیلی دلم ضعف میره وقتی می ذارمت توی گهوارت و می بینم اکثریت فضاشو اشغال کردی در حالیکه اوایل تولدت خیلی گهواره برات بزرگ به نظر می اومد... خیلی خوشحال میشم وقتی لباسای تو، اونا که با عشق انتخابشون کرده بودم دونه دونه کوچیک میشن...     تازه اینا چندتا از اوووووون همه لباسیه که کوچیک شدن... علت چروک بودنشونم همینه که از توی ساک در آوردم! این لباسو خاله ندای مهربون برای ختنۀ شما خرید... دست گلش درد نکنه... برای تولد یه ماهگی و دوماهگیتم باز لباس خریده بود...     ...

سخت بود ولی این مرحله هم اصل کاریش تموم شد... ختنه رو میگم... هی امروز و فردا کردم... اصلا وقتی شما به دنیا اومدی و بعدش بهم گفتن کی ختنش میکنی، انگار تازه یادم افتاد همچین اتفاقی در راهه! مخصوصا برای من که برادر هم نداشتم چندان قابل درک نبود این مساله... اوایل که گفتیم نافت بیفته... نافت که 16 روز طول کشید بعدم که دکترت گفت 8 ماه به بعد، و ما کمی مردد شدیم... و بعدش که درگیر کمخونیت شدیم و گفتم حالاحالا بهش فکر نمیکنم! بعدترش که جریان شلی شکمت اومد وسط و بعدشم که واکسن... دیگه دیدم خیلی دیر میشه... اگه تا قبل از عید فکری به حالش نکنیم یه ماه الکی عقب می افته و دیگه از روش حلقه هم نمیشه استفاده کرد... با تحقیقاتی که کردم دکتر رو ان...