روزای بنفش! :)

سلام آلو قرمز من!

اول از همه خدمت سیاستمدار کوچولوی خودم بگم که انتخابات تموم شد... التهابا به پایان رسید و اونی که ما دوست داشتیم شد رئیس جمهورمون... وای که بعد از شنیدنش من و بابایی دویدیم توی بغل هم و حالا گریه نکن کی گریه کن! نمی دونی اصلا چه وضعی داشتیم... ذوق مرگ بودیم قد چی! هی گفتم خدایا شکرت که سال 92 داره اینهمه خوب می ره جلو... گوش شیطون کر...

بعدم رفتیم توی خیابونا و شادی کردیم تا نصفه شب... ایشالا که این رئیس جمهور مهربون همۀ قفلا رو باز می کنه و آینده قشنگی در انتظار شماست عزیزم...

دکتر یه قرصای تقویتی به من داده که اول گشتم تا کپسولی نباشه و توی گلوم گیر نکنه! که خب اصلا به خاطر تحریما نبود و خاله ندای مهربون که رفته بود کیش برام پیدا کرد و خرید... بعد که حالا قرصام کپسولیه ولی از نوع گچی که میشه نصفش کرد، اینقدر بوی ویتامین میده که حالم بهم می خوره تا بخورمش! هی دماغمو میگیرم و حتما هم باید با شربت یا آبمیوه بخورم! تازه بازم توی گلوم گیر می کنه! بابایی که هر شب بهم میخنده و هی ادامو در میاره!

هفتۀ ده هم به پایان رسید... الان دو روز از یازدهمین هفته گذشته که با همیم... هنوز وزنم زیاد نشده عزیزم... همونی که بودم هستم... البته تغذیم خیلی بهتر شده ولی اینکه وزنم زیاد نمیشه یعنی شما داری اضافه ها رو می خوریا! ای جونم...

دو هفته دیگه باید برم آزمایش غربالگری... یه طورایی استرس دارم ولی همش می خوام از ذهنم دور کنم... کاش مثل قدیم بود، این همه چیز لازم نبود انجام بشه... مامان ِ بابایی میگفت ولش کن، برای چی خودتو اذیت میکنی نمی خواد بری! اما خب نمیشه مامانی... باید برم...

راستی... یه خبر بدم؟ ذوق می کنی؟ خوشحالت میکنه؟ مامانی، تا قبل از دنیا اومدن شما کتاب شعر مامان چاپ میشه... هورااااااااااااااااا... از همه بیشتر خاله ندا خوشحال شد، من همیشه مدیون مهربونیشم... البته باید یه میلیون و نیم هزینه بدیم... که 200 تومنشو دادیم... بابایی گفت با جون و دل می دم... و بهت افتخار میکنم که یه مامان فرهیخته ای! دروغ چرا، کلی ذوق کردم عزیزم... امیدوارم توام یه روزی به من افتخار کنی...

اینم عکس این هفتۀ شما: